کفن جامه ای است که بر مرده پوشند و بدان جامه وی را در گور گذارند. در لغت نامه و ذیل این لغت شعری از حکیم شفایی شاعر قرن دهم در هجو ذوقی اردستانی آمده است:
ذوقی زِ پس مرگ به شاشت شویند
از لته ی حیض خواهرت کفن کنند (1)
مستی و تو را به خود نمی گیرد گور
در دخمه ی بینی ت مگر دفن کنند!
(1) در این مصرع بنا به ضرورت شعری یا از باب تصرف فارسی زبانان، کفن را باید با سکون فا خواند.