ریش به معنی محاسن و موهای چانه و گونه است. دف و سفره از تشبیهات آن است. علامه دهخدا در ذیل این لغت و در همین راستا شعری از ملا طغرا مشهدی شاعر قرن یازده هجری (به نقل از آنندراج) آورده است:
دو دستش چو با شانه سازش کند
دفِ ریش او را نوازش کند.
فتاده شب و روز در پیش او
به ذوقِ طبق سفره ی ریش او