گوه

گوه یا گه به معنی مدفوع و فضله ی انسان و حیوان است. در لغت نامه ذیل این لغت شعری از طیان ژاژخای شاعر هزال سده ی چهارم هجری آمده است:

با دفترِ اشعار برِ خواجه شدم دی
من شعر همی خواندم و او ریش همی لاند (1)
صد کُلج پر از گوه عطا کرد بر آن ریش
گفتم که بدان ریش که دی خواجه همی شاند (2) 

 (1) لاند از مصدر لاندن به معنی جنباندن و تکان دادن است.
(2) شاند از مصدر شاندن به معنی شانه کردن است.